مینا

وقتی باران می بارد بیاد مینا کوچولو می افتم که نان خشکی را در دستهای کوچک خود گرفته بود و می خواست تا کمی از آن نان خشک را بخورد اما دندانی نداشت که با آن نان را خورد کند و بخورد رنج و درد فراوان را متحمل میشد و اشک از چشمان زیبایش قطره قطره می چکید و فرو می افتاد . نم نم اشکهای او مرا بیاد شبنمی انداخت که صبحها وقتی از درد جانکاهم به صحرا پناه می بردم و با شبنمهای صبحگاهی همنوا می گشتم و زمزمه باران را با هم سر می دادیم مینا در ذهنم تداعی می کرد و هزاران مینای دیگر را طی طریق می نمودم . وقتی خواستم تا شعری بخوانم زبانم همراهیم نکرد  در غم و اندوه غوطه ور شدم . دلم بدرد امد فریاد گلویم را می فشرد اما صدایی از ان بلند نمی شد. ذهنم آهنگ مینا را می نواخت من صحرایی نبودم صحرایی ام کردند . من درد و رنج را هیچ می پنداشتم اما با درد و رنج آمیخته شده ام . هنگامی که از خواب برمی خیزم نگرشی مثبت به زندگی حال و آینده ندارم چرا که افکارم آشفته است و امیدی به ادامه حیات ندارم . من می دانم مینا و میناهایی که در این سرزمین پهناور بسیارند.

نامه ای

نامه ای دریافتم که در لابلای گل پنهان شده بود . وقتی لایه های گل را به کناری زدم نامه را برداشتم ، باز نمودم تا نویسنده نامه را بشناسم . بلافاصله شروع به خواندن کردم . بدون مقدمه نوشته بود سلام عزیزم هیچ می دانی در فراغ تو چقدر سوخته ام ؟ هیچ بیاد داری که چقدر دوستت داشتم و دارم؟ هیچ فکر کرده ای که کسی هست که از جان و دل تو را دوست می دارد؟ وقتی احساس کردم فاصله ای بین ما افتاده ناامید شدم و جای تو را با پرورش دادن گلها عوض کردم . هر وقت گلی را می پرورانم هزاران نغمه از تمام وجودم از تار و پود برایت می سرایم تا شاید بتوانم از من رمیده را در گل پرورش داده ام پیدا نمایم.

پر پرواز

 

پری برای پرواز ندارم سوگوارانه گذشت زمان کام شیرین را بر ما تلخ نمودند . عمر نکرده دنیا را هیچ پنداشتم با نغمه های جانسوز روح و روانم را آرام می سازم شاید التیامی برای از درد و رنجی که می برم باشد . اما دارویی نیست برای دردم؟ غم غصه جایگزین شادی شده ، گشت و گذار هم پریشان احوالم می سازد . با هرکسی دمخور نمی توانم باشم . چرا که اکثریت ما خود فریفته ایم . معنای بودن را به کل از یاد برده ایم.با هر سازی کوک می شویم . با امروز و فردا کردن روزگارمان را سپری می کنیم . با هدف بودن و با هدف نگریستن را از یاد برده ایم . سلامتی جسم و جان را از دست داده ایم . گاهی خوشحالیم و گاهی از درد و رنج می نالیم . اخر یکی نیست به ما بگوید ما کیستیم و جایگاه ما کجاست؟ نه اینطورها هم نیست ما آنیم.... شما نمی فهمید.

...

فرزندی به دنیا نیامده مادری می گریست  و در حال ناسزاگویان به خویش اشک از چشمانش جاری بود . بخودم گفتم: این از انها نیست که در زمره آبرو باختگان باشد . مهر سکوت برلب زدم و شعله ی آتش افروخته را به جان خریدم تا دریافتم بیچاره از فقر و تنگدستی می نالد . خودش را سربار می داند چه رسد به بچه! آخر سرنوشت او چه خواهد شد؟ گفتم: ای خدای قادر و قهار ما که جز تو پناهی نداریم . بی هنران ، حسودان زندگی را برما سه طلاقه کرده اند تواضع و خشوع ما را به ضعف تعبیر کرده اند . اما بیچاره ها از توبه نامه ی فردای خویش بیخبرند.