پر پرواز

 

پری برای پرواز ندارم سوگوارانه گذشت زمان کام شیرین را بر ما تلخ نمودند . عمر نکرده دنیا را هیچ پنداشتم با نغمه های جانسوز روح و روانم را آرام می سازم شاید التیامی برای از درد و رنجی که می برم باشد . اما دارویی نیست برای دردم؟ غم غصه جایگزین شادی شده ، گشت و گذار هم پریشان احوالم می سازد . با هرکسی دمخور نمی توانم باشم . چرا که اکثریت ما خود فریفته ایم . معنای بودن را به کل از یاد برده ایم.با هر سازی کوک می شویم . با امروز و فردا کردن روزگارمان را سپری می کنیم . با هدف بودن و با هدف نگریستن را از یاد برده ایم . سلامتی جسم و جان را از دست داده ایم . گاهی خوشحالیم و گاهی از درد و رنج می نالیم . اخر یکی نیست به ما بگوید ما کیستیم و جایگاه ما کجاست؟ نه اینطورها هم نیست ما آنیم.... شما نمی فهمید.