رخصت یا فرصت
ما همگی باید از خود کامگی بدور باشیم. به جایگاه اجل احترام خاصی قائل شویم. چراکه اجل نه زمان می شناسد نه مکان، نه پیر و جوان می شناسد نه میانسال و کودک، برای اجل حد و مرزی وجود ندارد. هرکدام از ماها وقتی عمرمان بسر رسد چه کوتاه ، چه بلند دیگر رخصتی وجود ندارد. اگر فرصتی هم باشد در گذشته چه گلی بسر زدیم که در باقی عمر کاری بکنیم. پس ماندمان خسران بار خواهد بود تا رفتنمان. بعضی ما انسانها همانند چهار فصل می مانیم . قوام و دوامی نداریم. در یک نقطه پایدار نمی مانیم. گاهی سردیم و گاهی هم بیش از اندازه گرم می شویم. میانه رو نیستیم و ثبات نداریم. فقط منافع خویش را در نظر می گیریم. هوسمان بر منطقمان مقابله می کند . نفس ، وجودمان را به مخاطره می اندازد و اینچنین می شود که رسوایی ببار میآید.
هم دینمان و هم عقلمان در احاطه شیطان قرار می گیرد. آنوقت است که دیگر فرصت از دست رفته باز نمی گردد وما را مجبور میسازد در حریم شیاطین پرسه بزنیم و اسیر نفس پلید خویش باشیم. از خود سوال و جوابی بکنیم که وقتی فرصت بود چرا رخصت نخواستیم و بدام شیطان اسیر شدیم.
