در امتداد شب
در امتداد شب
راز جوانی در عشق،شادی و آرامش در باطن به من عمر وفاداری را می آموختند تا اینکه روزی اختیار از دست دادم ، فریب خوردم، دلباخته شدم ترس از آن داشتم که روزی عاشق شدنم آشکار گردد. به همین جهت روزبروز فرسودگی روحی و جسمی بر من مستولی می شد و من به آدمی عبوس ، بدخلق، ستیزه جو و تندمزاج مبدل می شدم تا اینکه در شبی خلوت کرده و ثمرات عشقم را تجزیه و تحلیل می کردم . شبِ تاریک و ناآرام با باد و باران استرس را بر روح و جسمم ایجاد می کرد که قرار از انسان می ربود. اما منِ دلسوخته آکنده از غم و فغان به راز عشق پی می بردم که آیا این عشق است یا هوس؟با خود گفتم ای جوانک ! عشق معجزه ای است که هر جایی یافت نمی شود چگونه تو ناگهان به این مراحل دست یافتی که دلبری برای خود برگزیدی؟
عشق همانند خورشیدی می ماند که هروقت بتابد بر وجودت گرمامی بخشد
عشق قدر و منزلتی دارد آیا تو به مفهوم واقعی آن پی بردی؟
عشق جلوه ی ملکوتی دارد آیا در رویاهای تو اینچنین است؟
عشق زمان و مکان نمی شناسد فرد عاشق همیشه در سوز و گداز است آیا تو اینچنینی؟
به امتداد شب چیزی نمانده بود اما و اگرها را به کناری زدم به خود آمدم فهمیدم که هوش از سرم پریده ، اعتمادم را ازدست داده ام ، تلاش بیهود و از سر لجبازی به عشق بازی مبتلا گردیده ام. آنچه که در عشق پیچیدگی هست حتی من مراحل اولیه آنرا نمی توانم معنا کنم چه رسد که بدانم عشق به انسان آگاهی می بخشد یا اینکه فناناپذیر است
