و...
غوطه ور شدن در اندوه برما طبیعی است. نگرانی و ترسناک بودن آهنگ دل ماست. احساسات و درماندگی های گوناگون روش زندگی ماست. در انتظار بودن و حسرت کشیدن کار همیشگی ماست. ما از خوشرویی و سرزندگی و زنده دلی بیگانه ایم. ما از همکاری و کمک کردن و شناخت اندوه گریزانیم ولی متوسل شدن به خشم واز پذیرفتن واقعیات بیزاریم. برای غلبه برغرور و تکبر گامی برنمی داریم. انکار و انزوا کردن هنر ماست. گفتگو را حرکت ناخواسته تلقی می کنیم. در سختیها در کنار یکدیگر قرار نمی گیریم. غصه کسی را نمی خوریم . از رخدادهای روزانه عبرت نمی گیریم به همین خاطر هم پا پس میگذاریم.
